بررسی رابطه جنسیت و شخصیت پردازی در داستان های کوتاه نویسندگان زن ایرانی

واژه «شخصیت» در ادبیات داستانی، معادل واژه کاراکتر«character» در زبان لاتین و در روانشناسی معادل واژه پرسون«persona» است که در تحلیل شخصیت¬های داستان در هر دو معنا و کاربرد خود مورد توجه است. شخصیت¬ها استعاره¬ای برای ذات و طبیعت بشر هستند و همان¬طور که هر کدام از اشخاص واقعی دارای ویژگی¬های روحی و روانی هستند، انسان¬های غیر واقعی داستان نیز می¬توانند دارای همین ویژگی ها باشند. ضمن این که شخصیت¬های داستانی را بهتر از انسان¬های واقعی و افرادی که با آن¬ها در ارتباط هستیم، می¬توان شناخت. از سوی دیگر، جنسیت نویسنده در انتخاب این شخصیت داستانی و نحوه پردازش آن بسیار موثر و حائز اهمیت است. به دلیل اهمیت شخصیت و شخصیت پردازی در ادبیات داستانی و تاثیر جنسیت نویسنده به عنوان یک زن، پژوهش حاضر به بررسی این مباحث در بیست داستان کوتاه از بیست نویسنده زن ایرانی می¬پردازد. از نظر نوع شخصیت های انتخابی و شیوه شخصیت پردازی در این بیست داستان کوتاه، اکثر شخصیت¬های اصلی، زن هستند و تعداد شخصیت¬های زن در این داستان¬ها بیشتراز شخصیت های مرد است. نویسندگان زن نیز بیشتر از شیوه شخصیت پردازی غیر مستقیم برای پردازش شخصیت¬های داستانشان استفاده می¬کنند. همچنین زاویه دید اکثر داستان ها سوم شخص مفرد است. در کل می¬توان گفت که این بیست نویسنده زن چندان در پردازش داستان هایشان چه از نظر موضوع، محتوا و درون مایه و چه از نظر شخصیت و شخصیت پردازی موفق نبوده اند. این نتیجه گیری بر اساس، بررسی یک داستان¬ منتخب از این نویسندگان است و سایر آثار آنان مورد بررسی قرار نگرفته است. از بین این نویسندگان سیمین دانشور( با داستان صورتخانه ) موفقیت بیشتری کسب کرده است و داستانش پخته و منسجم تر است.